Cahildim dünyanın rengine kandım

Mucizelere inanır mısınız? Ben inanırım.

Günlerdir Vivica'nın yasını tutuyordum. Öyle ağlayarak, zırlayarak değil ama en nihayetinde iki senedir evimde kalıyor. Hem de ona ölümü getiren benim ihmalim olacaktı. Evet, geçmiş zaman kullanıyorum, çünkü Vivica bazı düşünebilen diğer mahluklara taş çıkarırcasına verdiği hayat mücadelesini kazanmış bulunuyor.

Ben ne mi yaptım Vivica'ya? Suyunu temizlerken taşı düştü sanarak, lavabo acıcıyı fanusuna koymuşum. Ertesi gün can çekişmeye başlayınca farkettim durumu. Defalarca yıkasam da fayda etmedi sanıyordum. Vivica hiçbir yere yapışmıyor, yemlerini yemiyordu. Neyse, beraberce verdiğimiz mücadele sonucu, Vivica hayata döndü.

Benim pek, "sorduk mu?" dedirtecek yazılar yazmadığımı bilenler, bunun vicdanımı rahatlatmak için yazılmış olduğunu bileceklerdir. Madem böyle bir yazı yazdım, şunu da eklemeden geçmeyeyim.

İnsanın kişisel günlüğünü ziyaret edip, hakkında kötü dileklerde bulunmak nasıl bir ruh rahatsızlığına tekabül ediyor bilemiyorum. Biraz inancı olan bir insan, kötü bir dilekte bulunurken kendi başına geleceğinden korkar diye tahmin ediyorum. Burda kimsenin inancını sorgulamıyorum. İnsaniyetini de... Sadece şakayla karışık aynısını dileyen bir cevap vermiş olsam da durumun hiç de aslında öyle olmadığını açıklamak istiyorum. Dilerim uzun uzun seneler yaşarsın sen.