I ain't gonna be just a face in the crowd

Kıramayacağın kadar sert kapılar var, yine insan yapısı ama yetemiyor işte bir türlü gücün dermanın. Çok istemekle olur sanıyorsun, acıyor, kanıyor ellerin. Olmuyor. Dışarıdan gülünç gözüktüğünle kalıyorsun.

Dönüp bağırıyorsun, kimse umrumda değil diye fakat bağırdığın yerde kimse kalmamış. Sonra yaranı sarmaya çalışanlar oluyor. Bazen tek tük bazen onlarca, kıramadın ya kapıyı, o hırsla bir dolu kalp kırıyorsun. Acınası değilsin hiç bir zaman, yaralarına acıyorsun, seni anlamayanlara acıyorsun da kendine acımıyorsun. Daha çok acı, daha çok ızdırap istiyorsun ki durana kadar kanamaları bastırsın içinin acısı onları.

Farkındalık da çok iyi değil çoğu zaman. Uyuşabilmek ve öyle kalmak lazım. Ya da yarın yeni bir gün, telaşesine kapılmak lazım. Uyumak da bir yere kadar ağlamak da. Neyse geçti, yapılacak çok iş var. Bu kafaya meşguliyet lazım. Anladın mı? Yok bence anlamadın.