İstanbul'da

Çok daraldım. Şehir'den değil, insanlardan da değil. İnsan olması gerektiği gibi zaten zor ve düşman. En yakının bile canını acıtarak tatmin oluyor. Bu belli. Ama dersler çok yoğun, ilk defa gerçekten desteğe ihtiyaç duyuyorum. Ya bekledikleirmden bulamıyorum, ya bulduklarımı beğenmiyorum. Kesinlikle hiç kimsenin bana gerçekten değer verdiğine inanamıyorum. Zaten bir Allah'ın kulunun bana öncelik tanıdığı yok. Beceremiyorum, çok sıkıldım. Kendimden..

Üzüntümü, derdimi göstermek paylaşmak istiyorum. Ama daha önce yapmadım ki, kimseye kendimi gerçekten açmadım ki, beceremiyorum herhalde, sürekli azar işitiyorum. Etrafımdaki onca muşmula suratlının , aynaya bakmayı çok sevdiklerinden olacak, bir de benim asık suratımı çekmeye tahamülleri yok!

Aynalar hep kırılır. Benimki kırılalı çok oldu, artık kendimi görmek için yansımaya ihtiyaç duymuyorum. Kendimi kandırmakla harcıyacağım boş vaktim yok. Olanlara üzülüyorum. Ah bir bunu da aşabilsem. Elalemden kendimi tam soyutlayabilsem. Yine uyumsuz ama ne de mutlu olacağım.