Daha az stres, daha az kaygı... Ya birileri beni ittire kaktıra büyütüyor, ya da tecrübe ile irfan sahibi de olmaya başlıyorum. Aynı zamanda savaşma enerjimi işlere harcamaya tercih ettiğimi görüyorum. Beni de bozdu koca dünya da zaten bekliyordum.
Bir kaç model, bir kaç dış taktikle ilerliyorum pek tabii. Kendi kendime ilerlemek için çok zayıfım. Güçlüyüm, çabuk toparlıyorum ama pek kırılganım.
Hepimizin doğruları arasında iyi insan olmak var, ama kendine iyi ama insanlığa. Amalar yüzünden uygulayamadığımız dürüstlük, alçak gönüllülük gibi erdemler var. Mutlu olmak, mutlu etmek var. Belki bir kaçımızınkin de düşenleri kaldırıp, yardım etmek var. Peki kaçımızınkin de tüm bunların anlamsızlığına birilerini inandırmak var.
Evet, o böyle değişik bir insan. Buna inanıyor. İnanmış olmak için ve birilerine bunu kanıtlamak için değil, buna gerçekten inandığı için. Ona tüm içtenliğimle birşeyler anlattığımda ,çok gerekli gördüğünden değil de ben istediğimden, beni buna inandırıyor. Anlatılmaz bir durum ama hayat onun gözlerinden daha kolay, katlanılabilir görünüyor. Küçük mutluluklarım inanılmaz gelebiliyor.
Hayat çoğu zaman gülüşü kadar güzel :).
Peki o doğruları için savaşmıyor mu? Savaşıyor ama her savaştan zaiyatsız ayrılıyor. İki tarafı da eşit derecede kolluyor. "Ölçü" bunun adı. Ölçülü davranıyor.
0 yorum:
Yorum Gönder