It's Not a Fashion Statement

Ufak birşey. Çok güzel. Hep güzel şeyler çok olsun, kucağın güzel şeylerle dolsun, taşsın istersin. Bencillik değil, gerekirse paylaşadabilirsin. O'nu görünce öyle olmuyor. Hep ufacık kalsın, bir tek sana baksın, bir tek sana gülsün istiyorsun. Zaten o sadece benim diyorsun. Benim bebeğim. Benim güzel bebeğim. Sen dünyanın en güzel bebeğisin, ve benimsin. Büyüdüğünde sevmeyeceğim seni gidersen. Yine bana dönersen, ben seni hep severim, herkesin sevebileceğinden fazla. Ben sadece sana bakarım. Artık birtek sen varsın.

Sonra bir anda uyanırsın, aslında gerçek olamıyacak kadar güzel hayalinden. Yalnız bebek yapılmıyor. Ve bebeğin istediğin kişi olmuyor. Olamaz, büyümüş o zaten.

Başkası onu çoktan kapmış. Bu nasıl bir haksızlık Allah'ım. O'nu ben doğuracaktım. Yirmibilmem kaç sene beklesen, dünyanın en güzel bebeğinin annesi ben olacaktım. O'na annesi kadar iyi bakacaktım. Ne farkederdi ki.

Yaşayamadığın herşeyi özlemek ne garip. Bir arkadaşım, ya da sadece biri, neyse bilmiyorum tanımı yok, bana söylemişti. Uyursun, rüya görmeye başlarsın, rüyanda biriyle konuşursun, uyanırsın uyandığında rüyayla gerçeği ayırt edemezsin. Evet böyle demişti. Uyumadım, hayal ettim, ve aşşağılık gerçeğin ne olduğunu biliyorum. Hayalin de. Çok sevdiğim hayallerimin gerçek olmadığını biliyorum. Bilge olmak sorumluluk getiriyor.

Hey biri çok güzel cümlelerin yok, ama mükemmelsin. Ben sende buna hayranım. Bu, senin olabildiğin herşey. Ben buna gerçekten hayranım.

Şuğurum kapansın istemiştim, aklıma sen geldin. Sözümü geri aldım. Dua ettim. Tanrım beni dinleme lütfen dedim. Zaten dinlememiş, hiç tepki vermedi. Beni pek sevmez , hep bilirim.

Hiçbir şeye sahip değilken çok şeyim varmış onu anladım. Sen varsın. Ben varım.
Baktım, Cadı Kedi de gelmiş. Bana göstermek için ayrılmaz ihlalini getirmiş. Baktım, göremedim, yeterince akıllı değilim. Ama sevdim. Bana dokundu, bana dokunanları severim. Ayrılmaz ihlallerini de sev derlerse onları da severim. Fark ettim.